لباس شهادت اندازه اش شده بود

رمان عـــمار حـلــــب 

      زندگے نامه و خاطراتے از

       شهید محمد حسین محمد خانی

     دانشگاه بودم.

      وسط کلاس درس ... 

      به حرفای استاد گوش نمےکردم. 

     خسته و کوفته بی خودی با لپ تاپم

     ور می رفتم.

     گوشی توی جیبم لرزید.

     آروم آوردمش بیرون.پیامک رو

     زیر چشمی خوندم.

      امین نوشته بود :

     ( داداشمونم شهید شد! ) 

     چهار کلمه بیشتر نبود.دوباره

     با دقت خوندم. 

     نه یک بار که ده بار.باورم نمی شد

     حیرت زده بودم.

     مدام توی ذهنم کسایی رو مرور می

     کردم که دوستی مشترکی با من و

     امین داشته باشن.

     ذهنم برمی گشت به یک نفر

     نمی خواستم باور کنم.همین چند

     روز پیش باهاش حرف زده بودم 

     به بهونه استخاره زنگ می زد

     چند بار هم توی تلگرام پیامکی

     باهم حرف زدیم. 

     دلم لرزید.صداش پیچید توی گوشم

     همون صدایی که همیشه

    می گفت : 

     ( شیخ، دعا کن بازی نخوریم 

     دنیا بدجوری آدمارو بازی

    می ده! ) 

    همیشه با این حرفش می خندیدم

     اشک از چشمام سرازیر شد

     شونه هام بی اختیار تکون

     می خورد. 

     همه دانشجوها حتی استاد متوجه

     شدند.اجازه گرفتم ، و زدم بیرون

     زنگ زدم به امین نمیخواستم باور

     کنم.سوار ماشین شدم.

     دستم قدرت فرمون رو نداشت

     به هرشکل خودمو رسوندم

     حسینیه.رفقا همه ناراحت دور هم

     نشسته بودن. 

     یکی یکی بچه هارو در آغوش می

     گرفتم و گریه می کردیم

     بعضی هاهم مات و مبهوت مونده

     بودن. 

     رفتم از مسئول معراج خواهش

     کردم قبل از اینکه محمد حسینو

     ببرند بهشت زهرا اجازه بده

     رفقایی که بیرون ایستادن بیان

     داخل. 

     گفت یه ملحفه بندازید رو بدنش 

      و بگین

     بیان ... 

     بچه ها اومدن داخل.یه دل سیر

     محمد حسین رو دیدن.

     در تابوت رو که باز کردن ،

     اولین چیزی که دیدم لبخندش

     بود، طوری می خندید که دندوناش

     پیدا بود.

     دست خودم نبود.توی ضجه گفتم :

     نیشش رو ببین 

     بقیه رفقا هم به لفظ داداش

     صداش می زدند و بلند بلند گریه

     می کردند.

     هروقت می گفتم که شهید چمران

     شهید شد و به آرزوش رسید

     ولی اگه بود بیشتر به درد کشور

     می خورد، زیر بار نمی رفت. 

     می گفت که ربطی نداره.

     جمله آوینی رو همیشه می گفت :

     ( شهادت یک لباس است،

     که وقتی اندازه آن بشوی،

     می پوشی 

     پدرو مادر خیر بچه هاشونو میخوان

     خدا که بنده هاشونو بیشتر از پدر و

     مادرشون دوست داره .... ) 

     حالا به قول خودش لباس شهادت

     اندازه اش شده بود.

     موقع گذاشتنش داخل قبر با رفقا

     یه صدا روضه می خوندیم و اشک

     می ریختیم.نم نمه بارونم میومد 

     فضارو خیلی خوب آماده کرده بود

     تا صبح بالای سر مزارش موندیم و

     قرآن خوندیم.از خاطراتش گفتیم و

     گریه کردیم.روضه خوندیم و سینه

     زدیم   

کی فکرشو مےکرد اون پسر بچه تپُل مپلی که تو یه روز گرم مرداد ماه به دنیا اومد، این بشه سرنوشتش؟

کتاب عمارحلب، 

@ahmadmashlab1995