من موندم با حسرت و آرزوی یک لحظه بیشتر دیدنش

همسر شهید علی ناصری : 

علی آقا متولد ۱۳۵۷در بلخاب افغانستان، زادگاه سردار سیدحکیم، بودند

از اعضای سپاه محمد(ص) بودند و چند سالی در افغانستان با گروه طالبان جنگیدند.

به محض آمدن نام سوریه رنگشان عوض میشد و سراپا گوش میشدند

همیشه مشتاق رفتن به سوریه بودند اما من مخالفت میکردم تا اینکه سال ۱۳۹۴ موفق به رفتن شدند

دوم فروردین ۹۵ بدلیل مجروحیت به ایران برگشتند اما هرگز اظهار درد نمیکردند. خیلی خوددار بودند. بعدها متوجه شدم که چقدر درد کشنده‌ای را تحمل میکردند

ایشان اهل ریا و خودنمایی نبودند طوری که از عکس گرفتن در سوریه هم فراری بودند. حتی وقتی بابت مجروحیتشون کارت قرمز بهشون داده شد اون کارت رو عمدا نیاوردند تا کارشون خالص خالص برای خدا باشد.

شب ۲۶ مرداد امسال از من خواست غذایی آماده کنم و با هم به آستانه حرم رفتیم 

اون شب اونقدر شاد و سرحال بودند که مجروحیتشان ازخاطرم رفت. تا حرم فاطمه کوچولو رو بغل کرده بودند و آخ هم نمیگفتند 

صبح فردای اون شب برای تامین مخارج زندگی عزم کردند که بروند بنایی ڪار کنند

شهید موقع رفتن گفت : زهرا خداحافظ...

خیلی آروم جوابشون رو دادم 

دوباره برگشت و گفت زهرا با توام خداحافظ...

نمیدونستم که بار آخره که خداحافظی میکنه

موقع کار ناگهان حالشون بد میشه و ایست قلبی میکنند 

اکنون هر هفته به خوابم میان شاد و خندان

و من موندم با حسرت و آرزوی یک لحظه بیشتر دیدنش.

 آقا محمودرضا