دلنوشته ای برای نازنین زهرای عزیز

پدر !

شاید همان واژه ایست که دهخدا هم از وصف آن عاجزشد.

همان واژه ای که در نهاد جمله های آسمانی؛هیچ گاه گذشته معنی نمیشود.

براستی که زمانه خواست تورا ماضی بعید کند؛

ضمیر غایب مفرد کند؛

زمانه خواست تورا شهید کند...

و تو شدی شهید مدافع حرم...

و تو مفهوم تمام آرامشی برای بی قراری های نازدانه دخترت؛

هرچند یادگاری هایت فقط یک پلاک و چفیه خونین باشد...

برای نازدانه ی تو شاید میلادحضرت حیدر کمی متفاوت تراست،وقتی نام مقدس تورا با پسوند شهید ترکیب میکند، "پدرِ شهیدِ من"

و تا بلندای تاریخ این نام مستدام است.

چه خوش گفت:هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق؛ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما...

و تو زنده ای؛چرا که درآغوش خدا آرام گرفته ای.

پدر تجسم کامل واژه ی تکیه گاه امن است؛هرچند درقاب عکس چوبی روی طاقچه.

و گویی تمام امنیت دردستان تو خلاصه میشود.

از تمام هیاهوی تاریخ که گریزان میشوم به ضریح امن دستانت پناه می آورم.

تو آسمانی ترین واژه برای قلب ناآرام منی،پدرِشهیدم!

@Agamahmoodreza