ابوعلی به گوشم

نام: مرتضی عطایی

نام مستعار: ابوعلی

تولد: 3 اسفند 1355-مشهد

شهادت: 21 شهریور 1395-لاذقیه

سمت: فرمانده ستاد تیپ فاطمیون

پرونده ویژه پیرامون شهید مدافع حرم، مرتضی عطایی، یکی از فرماندهان دلاور یگان فاطمیون

در تو چیزی فرق داشت که نگذاشت در شهر باقی بمانی و همان تعمیرکاری باشی که حاضر بود سخت‌ترین کارها را برای فراهم کردن زندگی راحت و بی‌دغدغه خانواده‌اش انجام دهد. نگذاشت همان بابا مرتضای مهربان باقی بمانی و عروس و داماد شدن بچه‌هایت را ببینی و نوه‌دار شدنت را جشن بگیری. در تو چیزی فرق داشت که خواب و خوراکت را گرفت و زندگیت را دگرگون کرد. چیزی فرق داشت در وجودت همان‌که خنده‌های مستانه‌ات را به لبخندهای بغض‌آمیز تبدیل کرد. چیزی که باعث شد به درخواست عزیزانت برعکس همیشه نه بگویی و راهی شوی.

زمین و آسمان لاذقیه قطعا صدای لبیک پروردگارت را شنیده‌اند، وقتی برای هزارمین بار آرزوی شهادت را از دل گذراندی و سر به آسمان بلند کردی و گفتی «خدایا امروز، روز عرفه‌ست و درهای رحمتت باز و من هم طمع‌کار.»

آقا مرتضای عزیز!

مدتی‌ست شب و روزمان با شما سپری می‌شود. میهمان تک‌تک افراد خانواده‌‌ات شدیم و پای صحبت‌هایشان نشستیم. با آن‌ها خندیدیم و اشک ریختیم. فیلم‌ها و دست‌نوشته‌هایت را دیدیم و خواندیم. خدا می‌داند چطور ماه‌هاست دربه‌در، به دنبال دوستان و هم‌رزمانت به هر که می‌شد رو انداختیم تا ذره‌ذره وجودت را کشف کنیم و کنار هم بچینیم و از پس آن «ابوعلی» را برصفحات کاغذ خلق کنیم.

هرچند می‌دانیم که دیدن و شناختنت از نزدیک لطف دیگری دارد که از آن بی‌نسیبیم، هرچند تازه بعد از شهادتت شما را شناختیم و اولین نوشته‌ای که از شما خواندیم، وصیت‌نامه‌ات بود؛ هرچند نتوانستیم در مراسم تشییع پیکر پاکت شرکت کنیم و زایر شما و ارباب‌مان علی‌بن‌موسی‌الرضا باشیم، اما طمع داریم که در ثواب زیارتت که قول داده بودی آن را با تشییع‌کنندگانت قسمت کنی، سهیم شویم. ان‌شاالله.