اسمم مرتضی عطایی و سال 1355 در مشهد متولد شدم. ما 6 تا خواهر و برادر هستیم، سه تا خواهر و سه تا برادر و من هم فرزند دوم خانواده هستم. مادرم خیلی از شرارتهای دوران کودکیام در خانه تعریف میکند اما در مدرسه یک مقدار خجالتی بودم و فعالیت خاصی نداشتم.
پدرم کارمند راهآهن بود و در قسمت تعمیرات واگن کار میکرد و بعدازظهرها هم برای تامین مخارج خانواده در مغازهای که اجاره کرده بود به کار تعمیر تاسیسات ساختمان مشغول بود و الان 10، 15 سالی است که بازنشست شدهاست. من هم از همان دوران کودکی در کنار تحصیل پیش او میرفتم تا کم کم در این حرفه خبره شدم.
آن موقع خانه ما در پنج راه (نواب صفوی) و نزدیک حرم بود و خانه پدربزگم هم در نواب 11. روبروی خانه پدربزرگم حسینیهای به اسم قمی بود. حسینیهای 60، 70 ساله که کم کم پاتوق همیشگی من شد. از بچگی وقتی به خانه پدربزرگم میرفتم پایم به آن حسینیه و مراسمهای آن باز شد و جذب صفای باطن حاج قاسم متولی آن هیئت شدم و ارادت خاصی به او پیدا کردم.
آن هیئت سنتی نسبت به هیئتهای دیگر برایم متمایز بود. خاکی بودن و اخلاصی را که در آن هیئت و متولی آن میدیدم خیلی برایم جالب بود. به قول حاج قاسم که میگفت: «برخی میآیند و در هیئتها میگویند سه، سه، سه!» در بعضی هیئتها هم برخی افراد برای چشم و همچشمی کارهایی میکردند یا اینکه بعضیها با شیوههای جدید، مداحی میکردند و من اصلاً با آن صفا نمیکنم. برای همین هر دوشنبه به حسینیه قمی میرفتم.
تا دیپلم درس خواندم و بعد از آن به خدمت سربازی رفتم. خدمت من در ارتش افتاده بود و سه ماه آموزشیام را در بیرجند و 21 ماه دیگر خدمت را هم در تهران بودم.
بعد از اینکه از خدمت برگشتم در مغازه پدرم مشغول کار شدم و رسماً شدم تعمیرکار تاسیسات ساختمان و کارهای تعمیر تاسیسات ساختمان، آبگرمکن، کولر، لولهکشی، پکیج و شوفاژ و این طور برنامهها شد کار اصلی من و تا قبل از اینکه ازدواج کنم در مغازه پدر کار میکردم.
در سال هفتاد و هشت ازدواج کردم و بعد از آن یک مغازه مستقل برای خودم اجاره کردم و بعدها هم عضو اتحادیه تاسیسات ساختمان شدم. الحمدالله و به لطف اهل بیت کار و بار خوبی داشتم.
حسینیه قمی و عزادرانی که در آن گرد هم میآمدند مرتضی را از آن دوران به یاد دارند. حسینیه ای که پاتوق شبهای دوشنبه او بود و به کمک حاج قاسم، متولی این حسینیه هر شب دوشنبه فقرای دور حرم امام رضا(ع) را اطعام میکرد و طنین زیارت عاشورای او در آن حسینیه هنوز هم برای عاشقان قابل شنیدن است.
به جرئت می توان گفت گریه بر امام حسین بود که پای مرتضی را برای سربازی ایشان باز کرد تا اینکه تبدیل به یکی از مربیان آموزش نظامی بسیج شود و «شعارهای ماشاءالله حزب الله»، «کی خسته است، دشمن» از آن زمان، در دوره های آموزشی، رژه و اردوهای بسیج تا سوریه بر زبان خود حفظ کرد.
با شروع درگیری های سوریه مرتضی دنبال فرصتی بود تا بتواند برای دفاع از حرم عمه سادات عازم شامات شود تا اینکه توسلات او به امام رضا(ع) جواب داد و با فاطمیون آشنا شد و با شناسنامه افغانستانی به سوریه رفت.
در همان ابتدای حضور در سوریه متوجه محوبیت سیدابراهیم و گردان ویژه او می شود و برای حضور در این گردان ابراز تمایل می کند و این آغاز آشنایی و همراهی او با سید ابراهیم بود. این همراهی آنقدر میان نیروهای فاطمیون زبانزد شد که می گفتند هروقت سیدابراهیم مجروح شود ابوعلی هم مجروح می شود و در بیمارستان هم با هم هستند.
وسایل شخصی ... شهید مدافع حرم سید مصطفی موسوی...
ما را در سایت وسایل شخصی ... شهید مدافع حرم سید مصطفی موسوی دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : dshohadaezeinabif بازدید : 157 تاريخ : چهارشنبه 14 مهر 1395 ساعت: 15:29