شهید غلامعلی پناهی

خاطره

یادش بخیر،یک ماه از خدمتم میگذشت،تازه داشتم نیروهای جدید رو با خط مقدم آشنا میکردم.

منطقه قاسمیه، آموزش نیروها تمام شده بود.

زمانی که نیروها رو خط مقدم بردم ،اولین بار غلام رو اونجا دیدم.

نیروهای ما با غلام هم گروهی بودند و میشناختنش. همین که به منطقه رسیدیم،غلام سمت دوستان و هم گروهی های خودش رفت.

 ولی بچه ها تا غلام رو دیدن، همه به طرف دیگری رفتند و کم محلی کردند. غلام،با لبخند قشنگی به سمت من اومدو سلام کرد.

بعد از احوالپرسی، پرسیدم: چیکار کردی که اینطور از دستت فراری هستند، خندید و گفت: اینا توی پادگان قربون صدقم میرفتن اما حالا که یک  قناصه دستشون گرفتند دیگه منو نمیشناسن.

از صداقتش خوشم اومد بچه ی  رو راستی بود. اسمم رو پرسید و گفت: چند وقته اینجایی؟بعد از گفتگو با هم دوست شدیم (دوستی اینجا چقدر آسونه)

گاهی توی منطقه میدیدمش ماشاالله جگر شیر داشت، چند وقت تخریب رفته بود.

انقدر جلو رفته بود که نیروهای ما به اشتباه میخواستند شکارش کنند.

وقتی که برگشت به سراغم اومد و گفت:خوبه که نیروهات کاملا با قناصه وارد نشدن وگرنه منو  کشته بودن.

داستان رو از بچه ها هم پرسیدم،گفتند: آره یکی با  بادگیر مشکی، بین ما و دشمن بود ،

ما هم شلیک کردیم

در آخر هم بچه ها و هم غلام رو توجیه کردم.

چند روز بعد، فهمیدم به مکانیکی ،رفته.ماشاالله یک جا بند نمیشد.

هر وقت که میدیدمش خوشحال میشدم چون همش خندون بود،هر وقت هم که من رو جایی میدید ،با صدای بلند صدام میکرد.

وایستا داداش! کارت دارم...

بدو بدو  به سمتم میومد  و با خنده یک میوه بهم میداد.

دوستان قدیمیم بهم میگفتن با این گرم نگیر ،آدم درستی نیست.

 منم در جواب بهشون میگفتم: لیاقت داشته که (بی بی زینب) خریدارش شده.

هفته ای یک بار برای استراحت به مقر عقبه( سراج) میرفتم. اون یک روز هم با شیطنت های غلام ، چه روزی میشد!! 

یک شب به اتاقم امد وگفت داداش، مسئول مکانیکی یک ماشین بهم داد.در جواب  گفتم: خوب کجاست؟ گفت :مغازه است،مغازه در شهر کفرین بود

پرسیدم: چرا نیاوردی؟، گفت :مثل توی فیلمها روشن کردم. ولی هرچه دنده میزدم خاموش میشد،بهش گفتم :اصلا ماشین سواری بلدی؟

 آخرش گفت: نه

و ما چقدر خندیدیم، خودش از ما بدتر میخندید.

گروه فرهنگی سرداران بی مرز

https://telegram.me/joinchat/D7HRmT8L2XFeVuNZ7v8YUQ